ดอนกิโฆเต้ แห่งลามันช่า
ดอนกิโฆเต้ แห่งลามันช่า : ขุนนางต่ำศักดิ์นักฝัน
เขียนโดย : มิเกล เด เซรบันเตส ซาเบดฺร้า
รูปประกอบโดย : กุสตาฟ ดอเร่
แปลโดย : สว่างวัน ไตรเจริญวิวัฒน์
ต้องขอขอบคุณพี่ใจ บรรณารักษ์ห้องสมุดกลางรุ่งอรุณ ที่แนะนำหนังสือดีๆ เล่มนี้ให้ผมอ่าน พอพี่ใจหยิบเรื่องดอนกิโฆเต้ แห่งลามันช่า มาวาง เห็นปกหนังสือสีทอง มีลายสะดุดตา เล่มหนาแต่กระทัดรัด เหมาะมือชวนให้หยิบยืมมาอ่าน แต่… ที่เตะตาผมคือชื่อเรื่องและคำบอกสถานะของตัวเอกของเรื่องผู้ผูกโยงเรื่องราว คือ ขุนนางต่ำศักดิ์นักล่าฝัน ทำให้ผมสนใจอยากรู้ว่าผู้แต่ง แต่งหนังสือเล่มนี้ขึ้นมามีเหตุผลใด หรือเป็นแค่นิยายเพื่อความบันเทิง หรือมีความหมายอะไรแอบแฝงอยู่บ้าง และอีกอย่าง… คนเบาปัญญาที่ได้อ่านหนังสือเพียงน้อยนิดอย่างผม ไม่ค่อยได้อ่านนิยายแปลของต่างประเทศมากนัก ยิ่งทำให้ผมยินดีที่จะอ่านเป็นอย่างยิ่ง
แรกเปิดหนังสือ อ่านได้ประมาณ ๒ – ๓ หน้ากระดาษ ทำท่าว่าจะไม่ค่อยเข้าใจบทนำเรื่อง และสงสัยว่าทำไมผู้แต่งต้องให้ตัวเอกหรือตัวนำเรื่องเป็นคนสติฟั่นเฟือน เนื่องจากการอ่านนิยายประเภทอัศวินและไม่อยากอ่านต่อ ปิดหนังสือวางไว้ แต่พอเช้าอีกวัน ผมก็หยิบมาอ่านอีกครั้ง พออ่านได้ประมาณ ๑๐๐ กว่าหน้ากระดาษ ผมเริ่มทึ่งในตัวผู้เขียน เพราะยิ่งอ่านยิ่งเพลิน และยิ่งอ่านไปเรื่อยๆ ยิ่งมีความรู้ ทั้งประวัติศาสตร์ของสเปน ชาติพันธุ์ การค้นพบอเมริกา และความรู้อื่นๆ อีกมากมาย
และการเดินทางอย่างฟั่นเฟือนของดอนกิโฆเต้ ซึ่งคิดว่าตัวเองเป็นอัศวิน แต่บางครั้งเมื่อยามพูดกลับเหมือนยอดนักปราชญ์ และได้ผูกโยงเข้ากับผู้เดินทางหลายคณะ ซึ่งมีเรื่องราวต่างๆ สอดแทรกเข้ามาหลายเรื่อง แต่ละเรื่องมีคติสอนใจ ซึ่งหาได้ยากในหนังสือสมัยนี้ อย่างเช่นตอนที่ดอนกิโฆเต้ช่วยเหลือนักโทษ ทำให้เป็นภัยกับตัวเองก็ตรงกับชาวนากับงูเห่า
และการเดินทางของดอนกิโฆเต้ ยังได้ชักชวนซานโซ่ ปันช่า ผู้มีความซื่อและเซ่อแต่ยังพอมีสติอยู่บ้างมาเป็นอัศวินสำรอง ซึ่งดอนกิโฆเต้ได้ให้คำมั่นสัญญาว่า เมื่อตนได้พิชิตอาณาจักรดังฝัน จะมอบอาณาจักรที่มีน้ำล้อมรอบให้ ทำให้ซานโซ่ติดตามอย่างบ่าวผู้ซื่อสัตย์ และปักใจเชื่อว่าดอนกิโฆเต้ ผู้ซึ่งคิดว่าตนเองเป็นหนึ่งในอัศวินทั้งหลายในนิยายที่อ่านจะนำทรัพย์สมบัติและอาณาจักรที่ตนฝันมาให้อย่างแน่นอน ทำให้ซานโซ่เป็นที่ขบขันและน่าสงสารทำให้การอ่านมีรสชาติ
และยังมีหลายบทหลายตอนที่บ่งบอกถึงความเป็นอัจฉริยะของผู้แต่ง บางตอนผู้แต่งยังให้ตัวละครมีวิถีชีวิตและเรื่องราวเหมือนผู้แต่งเอง ผูกโยงเนื้อเรื่องกัน ทำให้ได้ทั้งความรู้ซึ่งคับคั่ง จะว่าทั้งเล่มก็ได้ และได้ทั้งความเพลิดเพลินจากอารมณ์ขันของผู้แต่ง ส่วนผู้แปลนั้นไม่ต้องพูดถึง เขาแปลได้เยี่ยมและเข้าใจง่ายเป็นที่สุด
พออ่านจบแล้วเสียดายไม่อยากให้จบ อยากให้มีต่อ (คงจะอ่านเพลินไปหน่อย) อยากให้ทุกๆ คนและทุกชั้นชนได้อ่านจริงๆ หนังสือเล่มนี้ไม่ธรรมดาตั้งแต่หน้าแรก แต่ผมไม่ขอบอก เอาไว้ให้ผู้อ่านทุกคนได้อ่านและรู้ด้วยตัวเองจะได้มีพลังในการอ่านยิ่งขึ้น อย่าเพิ่งเชื่อในสิ่งที่ผู้อื่นพูดให้ฟัง แต่จงเชื่อเมื่อได้เห็นด้วยตา – รู้ด้วยตน หรือได้สัมผัสด้วยตัวเอง
เมื่อไรที่คุณอ่านหนังสือเล่มนี้จบ คุณจะขอบคุณผู้แนะนำเหมือนที่ผมขอบคุณพี่ใจ
ด้วยความจริงใจ
จากผู้อ่าน สันทวุทธ์ เซ่งเส้ง
