KMรุ่งอรุณ : นักเรียนทุกคนต้องการโอกาสและพื้นที่ของตนเองในห้องเรียน

ครูโกเมน  อ้อชัยภูมิ (ครูเต้ย)
ครูใหญ่ฝ่ายประถม โรงเรียนรุ่งอรุณ

สวัสดีครับครูเต้ย ๒

ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว เราเลยเริ่มเก็บของเตรียมตัวย้ายไปตึกใหม่ พอดีเราไปเจอสมุดคณิตศาสตร์นักเรียนเล่มหนึ่งเลยเปิดอ่านดู เห็นเขียนอะไรไว้เยอะแยะเลยพลิกอ่านไปอ่านมา ทำให้เรานึกถึงตอนที่สอนนักเรียนคนนี้ขึ้นมา ก็เลยอยากจะเล่าให้ฟังสักหน่อย นายคงไม่ว่ากันนะ

จะว่าไปเด็กนักเรียนคนนี้ก็เหมือนเราตอนเด็กๆ นะ เวลาเข้าเรียนต้องมีอะไรติดไม้ติดมือมาเล่นบนโต๊ะเป็นประจำ แบบว่าต้องเล่นไปฟังไป แถมยังพูดติดอ่างน้ำลายไหลอีกด้วย เราก็เข้าใจเขานะ เลยไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่เขาสามารถทำงานและเรียนรู้ได้โดยไม่รบกวนคนอื่นก็โอเคแล้วล่ะ

วันหนึ่งเราต้องสอนเรื่องการคำนวณพื้นที่รูปสี่เหลี่ยมคางหมู ซึ่งนายคงนึกภาพออกนะว่ายากแค่ไหนที่จะเข้าใจเรื่องนี้ได้ ซึ่งเราเริ่มด้วยการติดปัญหาให้นักเรียนช่วยกันคำนวณพื้นที่รูปเรขาคณิตพื้นฐานที่เรียนมาก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่ก็ไม่มีปัญหาอะไร คำนวณกันเร็วปรู๊ดปร๊าดทันที ซึ่งนักเรียนที่เราพูดถึงคนนี้ก็ไม่ค่อยทำหรอก เราก็สังเกตเห็นนะ แต่ก็ประเมินไว้แล้วว่าสงสัยโจทย์เรายังไม่เจ๋งพอ เขาเลยไม่สนใจ

จากนั้นเราติดโจทย์สี่เหลี่ยมคางหมู เท่านั้นล่ะเขาเงยหน้ามาดูนิดหนึ่งเพราะมีเหตุการณ์เพื่อนนักเรียนอภิปรายกันว่าจะทำอย่างไรกับโจทย์ข้อนี้ ก็มีนักเรียนหลายคนออกมาคิดค้นวิธีคำนวณพื้นที่สี่เหลี่ยมคางหมู แต่ก็มีปัญหาหลายอย่างในการอธิบาย เช่น ถ้าแบ่งเป็นรูปสามเหลี่ยม ๒ รูป แล้วจะคำนวณหาสี่เหลี่ยมคางหมูรูปอื่นๆ ได้หรือเปล่า หรือแบ่งเป็นสี่เหลี่ยม ๑ รูป กับสามเหลี่ยม ๒ รูป แล้วมันจะหาได้จริงทุกรูปแบบหรือเปล่า เกิดเป็นเรื่องถกเถียงกันใหญ่ เราเลยถามต่อไปว่า “จะมีวิธีไหนที่อธิบายเรื่องนี้ชัดเจนและใช้อธิบายได้ทุกกรณี” นักเรียนคนนี้ก็ลุกขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย จนเพื่อนๆ งงกันใหญ่ แถมพูดติดอ่าง “ผะ..ผม” แล้วเขาขยิบตาพร้อมขยับปากกาสองทีแบบเร็วๆ แล้วพูดต่อไปว่า “ถะ..ทำ..ดะ..ได้ครับ” จากนั้นก็เดินอาดๆ ไปหยิบรูปที่เราติดบนกระดานไปเป็นแบบวาดใหม่อีกรูปหนึ่ง แล้ววางต่อกันเป็นรูปสี่เหลี่ยมด้านขนาน เพื่อนๆ ที่นั่งดูอยู่มีอาการอึ้งๆ

ตอนนั้นเราแอบยิ้มและชื่นชมนักเรียนคนนี้มาก และเราก็คิดต่อเลยว่าจะต้องตั้งคำถามให้เพื่อนช่วยกันอธิบายแนวคิดโดยให้นักเรียนคนนี้คอยยืนยันว่าใช่อย่างที่เขาคิดหรือเปล่า เพื่อนๆ ก็ช่วยกันเดาใจและขยายความคิดของเขาจนเสร็จสมบูรณ์ นักเรียนคนนี้ที่พูดติดอ่างก็ยืนยิ้มดูมีความสุขมากโดยเฉพาะช่วงสุดท้ายมีเพื่อนคนหนึ่งพูดออกมาว่า “แมทธิวเก่งจริงๆ”

ตอนนั้นเราแอบชื่นชมนักเรียนคนนี้จนน้ำตาแทบจะไหล เหตุการณ์นี้ทำให้เรารู้ว่านักเรียนทุกคนต้องการโอกาสและพื้นที่ของตนเองในห้องเรียน ไม่ว่าเขาจะมีบุคลิกอย่างไร ความสามารถแค่ไหน หากครูเห็นพรสวรรค์นั้นของเขาและให้โอกาสที่จะได้เปิดเผยตนเองโดยมีเพื่อนๆ ทุกคนเป็นพยาน พื้นที่ห้องเรียนอย่างนี้ก็จะเป็นของทุกคน นายว่าไหมครูเต้ย ๒

มีความสุขกับการทำงานนะ
ครูเต้ย ๑
ปล.ตอนเด็กๆ เราไม่ได้ติดอ่างเหมือนนักเรียนคนนี้นะ แต่ชอบมีของติดไม้ติดมือเวลาเรียนหนังสือเท่านั้นล่ะ